| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | 3 | 4 | |||
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
1. پنج مسابقه و یک پیروزی. این کارنامه حسن یزدانی در برابر دیوید تیلور است. کشتی‌گیر 28 ساله اهل جویبار. رقابت حسن با تیلور، مهم‌ترین رقابت کشتی زندگی ورزشی او، احتمالا مهم‌ترین رقابت کشتی ایران در 5 سال گذشته و چه بسا مهم‌ترین رقابت کشتی جهان در چند سال اخیر است. این رقابت نه فقط برای حسن یزدانی و جویباری‌های کشتی‌بلد که تقریبا برای همه ما حیثیتی است. بیخود نیست که به آن ال‌کلاسیکوی کشتی دنیا لقب داده‌اند. سوال اما اینجاست که ما، چطور کشتی‌گیری که چهار بار در چنین رقابت تعیین‌کننده‌ای باخته را دوست داریم؟ چرا این قدر عاشق او هستیم؟ چرا هر بار که می‌بازد، در فضای مجازی‌مان نوازشش می‌کنیم و می‌گوییم عیبی ندارد و باز هم به او امید می‌دهیم که سال بعد او را شکست خواهی داد. چه رازی است در این همه عشق ما به مردی که در حساب کتاب مرسوم ورزش کشتی، در مقابل مهم‌ترین رقیبش، بیشتر بازنده بوده تا برنده؟