ریشههای رادیکال شدن اعتراضاتِ چند روز گذشته مردم را فقط در خارج از مرزها و تحرکات فرصتطلبها و اسکیبازها و ماهیگیرها جستجو نکنید. بخشی از خشونتها و تندی مشهود در اعتراضات را قبلا خودمان با سیاستگذاری رسانهای معیوب کاشتهایم و حالا داریم محصولش را درو میکنیم، چطور؟ عرض میکنم.
اگرچه مردم این روزها ورودیهای اطلاعاتی متعدد و دسترسی بالایی به منابع مختلف دارند اما به طور کلی، جریانِ تولید محتوایِ کاربرمحور در فضای مجازی، عمدتاً متاثر از عنصر مجاورت است و درصد خیلی کمی از کاربرها دغدغه تولید محتوا درباره موضوعات غیرایرانی و بینالمللی دارند.
کسانی که بیرون از ایران، برای کاربران ایرانی تولیدِ محتوایِ خبری میکننند هم، باز بیشتر روی مسائل داخلی کشور متمرکزند، یعنی چه؟ یعنی گروههایی مثل سلطنتطلبها و منافقین و ... هم -که بصورت برنامهریزی شده در رسانههای اجتماعی فعالند- مثلا به جای اعتراضات فرانسه یا هنگ کنگ قاعدتا تمایل دارند، درباره مسائل داخلی ایران تولید محتوا کنند یا معرکه بگیرند. حتی رسانههای رسمی فارسیزبان خارج از کشور هم همین گرایش را دارند.
معنی همه این حرفها چیست؟ این است که مهمترین کانال ورودی اطلاعات مخاطب ایرانی درباره موضوعات حوزه بینالملل، رسانههای رسمی و بویژه صداوسیماست. حرف اینجاست؛ وقتی در پوشش اخبار خارجی، به شکل اغراقشدهای به شورشها و اعتراضات خیابانی ضریب میدهیم و تخریبها و خشونتها و درگیریها را برجسته میکنیم، قاعدتا داریم در ذهن مخاطب تاثیر میگذاریم و انگاره سازی میکنیم.
نتیجه این سیاستگذاری این میشود که مثلا وقتی امروز توی تاکسی، از تخریب دستگاههای عابربانک و اموال عمومی گلایه میکنم، راننده که مرد میانسال محترمی است، میگوید: «حرفتون درسته، اما همه جای دنیا اینطوریه. تلویزیون نشون میداد عراق اینطوریه، لبنان اینطوریه، هنگ کنگ اینطوریه، فرانسه اینطوریه... .»
طبعا منظور سانسور اخبار خارجی یا عدم پوشش اعتراضات اقتصادی و صنفی در دنیا نیست. اما کسانی که سیاستگذارند و در تمام این سالها، به طور سنتی به هر شورش و اعتراض بویژه در اروپا و آمریکا به چشم فرصت نگاه کردند و آن را با آب و تاب و فراتر از واقعیتهای میدانی پوشش دادند، حالا باید مسئولیتِ تصمیمات و اقداماتشان را بپذیرند.
منتشر شده در سایت الف / 2 آذر 98